Mintha a szélsőségek és populizmus erősödésére a hisztéria fokozódása lenne a válasz.
Publicisztika
A maihoz képest idilliek voltak a tizenöt évvel ezelőtti médiaviszonyok.
Életművébe belefértek a bibliai reflexiók éppúgy, ahogy a kötetek Leibnizről, Kertész Imréről vagy épp Shakespeare-ről.
De nem a javából. Azt azonban legalább megtudtuk, Orbán mit ért illiberalizmuson: a keresztény szabadságot.
Némi kínok árán összedrótozom a DVD-lejátszót, mert már nem bírom ezt az átkozott néma csendet sem, és jöhetnek sorban a restanciák, az elzártságból adódó és fakadó elmaradások és a jóleső ismétlések.
Amikor az utolsó fillér és az utolsó intézet is elveszti közpénz és közintézmény jellegét, amikor az utolsó tudományos poszton is pártkáder székel, majd egymásnak esnek.
A hajléktalanszállón fonnyadt el, szó szerint csont és bőr volt az utolsó hetekben. Minden kezelést visszautasított, nem vette be a gyógyszereit.
Intézményesített rablás: több mint „kétharmadot szereztek” a tőkeerős, baráti árverezők Bács-Kiskunban.
Egy csalán marad csak talpon a vidéken, mert azon éppen katicabogarak párosodnak, rendes magyar petytyesek. Maradék partizánok a kínai invázió tengerében.
Sajnos a szemünk előtt bizonyította be gyakorlatban a Fidesz, hogy a tekintély megléte és az igazság kimondása ma (politikai értelemben) nem elég.
A lóvé alma. A hitel alma. A froncsi (forint) alma. Ha rossz a bizonyítvány, a nyaralás alma. Nyaralás alminger.
Kik maradtak a kormánypárt holdudvarában? Mága Zoltán és Leslie Mandoki színvonalú muzsikusok, Schmidt Mária színvonalú történészek meg a Bayer Zsolt-féle káromkodásból katedrálist állítók.
A baj konkrétan az, hogy a méhállomány nem csupán az én kiskertemben csappant meg látványosan, hanem szerte a világon.
„Mi a véleményed a...?” „Bocs, de tíz évre titkosítottam a véleményem!”
Catullus, Vergilius, Horatius és Seneca nyelve visszatért a magyar szlengbe. De mi köze ennek Semjén Zsolthoz?